22-09-2022 VLUCHT MUMBAI 

Om 0545 gaat mijn wekker, ik moet er vroeg bij zijn in verband met de lange wachttijden op luchthaven Schiphol. 

Vandaag de dag mag je al blij zijn dat je vlucht überhaupt vertrek.  

Met kriebels in mijn buik vertrek ik richting station. Wat geeft rijzen toch een gevoel van vrijheid!  

Aangekomen op Schiphol blijkt dat het advies van 4 uur van te voren op Schiphol zijn nergens op slaat. De incheck balies gaan namelijk pas 2 uur voor de vlucht open en dat met een wachttijd van 90 min bij security. Knap! 

Gelukkig lijkt de rij voor security vooralsnog mee te vallen, niet dat dit iets zegt over hoe het over 2 uur zal zijn!  

Ik heb geluk gehad dat de incheckbalie een halfuur eerder open ging anders had ik 

de vlucht waarschijnlijk niet gehaald. 

Ik kon direct naar de gate en binnen een mum van tijd startte het borden! 

Snelle tussenstop in Helsinki, net tijd genoeg om een Wopper naar binnen te werken. Over nog geen uur eindelijk mijn vlucht naar Mumbai, God wat voel ik mij happy! Mijn vriend Udai is daar vanochtend vroeg vanuit Goa aangekomen en zal me op het vliegveld opwachten! 

Helaas weer een vertrek zonder afscheid van een paar dochters. Ondanks dat voel ik mij gelukkig en dankbaar dat ik eindelijk weer naar India kan! 

Bij de gate aangekomen zie ik dat het merendeel van de passagiers Indiaas is. Het voelt al alsof ik in India ben, de mensen zijn aardig, beleefd en uit zo’n beetje elke tas komt eten tevoorschijn. 

Het was even stressen om mijn visa (verkeerde deel van de mail geprint) dus hield ik iedereen op. Gelukkig stond het nog in mijn postvak in en was het snel opgelost! 

23-09-2022 MUMBAI 

Aangekomen op Mumbai Airport, kan het feest beginnen met een start in het rokershol waar ik van een Iraanse man dadels krijg en wat klets met mede verslaafden… Udai staat me al op te wachten, en lieve berichten van vrienden en familie komen binnen zodra ik WiFi heb. Benieuwd wat deze eerste dag mij gaat brengen!  

Bombay kent vele gezichten, van prachtige koloniale bouwwerken tot moderne appartement complexen (een etage of 10 waar slechts 1 gezin schijnt te wonen), tot sloppenwijken, tot mensen die onder een gespannen doek op straat slapen. De wijk waar ik verblijf (bij het fort) ziet er schoon uit en is rustig (om 8 uur s’ochtends).  

We lopen  langs de kustweg om even op t strand neer te strijken in afwachting van beschikbaarheid van mijn kamer. Daar aangekomen heeft Udai een cadeautje voor me. Een ieder die mij kent weet hoe ongemakkelijk ik me nu voel! Hij heeft 2 traditionele kledingsets gekocht zodat ik zorgeloos de tempels in kan. Hoe lief is dit! 

Tussen de middag zoek ik een restaurant uit. Het is het oudste Tali restaurant van Mumbai (1947) we eten daar onbeperkt verrukkelijke gerechten. De service is er ook waanzinnig! Om de haverklap staan ze aan je tafel om en vragen ze of je nog meer wilt.  

Ik moet zo nu en dan wel inwendig lachen, ik merk duidelijk cultuur verschil hier als het gaat om het contact tussen Udai en mij.  

Mannen lijken hier  het voortouw te willen nemen, zijn mega gallant (wat ik wel leuk vind) en regelen alles voor je. Eigenlijk zou ik me iets meer afhankelijk of onderdanig moeten opstellen. Moet je net mij hebben, jaren vrijgezel en nogal zelfstandig! Oké oké, nu ik het door begin te krijgen zal ik me wat meer laten lei(ij)den en hem meer voor me laten regelen. Het is ook nog best wel lief van hem hoor en super goed bedoeld, alleen wat onwennig voor mij als zelfstandige wereldreiziger. 

Echt mooie foto’s maken komt er niet van door de chaos op straat. We sluiten af met (ik) een biertje op een rooftop bar. Mijn ogen vallen inmiddels bijna dicht en ik besluit de avond even voor mezelf te nemen. 

Ik besluit omstreken 1900 uur toch nog een hapje te eten om te voorkomen dat ik vannacht wakker word van de honger. Ik eet aan de overkant van het hotel voor het schandalige bedrag van 1,50. Het et was ook nog heerlijk! Na het eten wil ik toch nog een biertje. In het lokale restaurant is het niet te krijgen.  

De eigenaar verwijst mij naar een pand aan de overkant met 2 subtiele neonlichten. Ik loop erheen. Er staan alleen mannen in de rij, dicht op elkaar, wat om zich heen kijkend. Tja in India is alcohol gebruik een taboe. En vrouwen komen hier al helemaal niet. Ik steel dus weer de show vanavond! Heel gedoe nog over de inhoud van het flesje welke ik wilde. Een gewoon flesje bier, die een mega fles werd, het wisselgeld, om het maar niet te hebben over het gedoe om het voor elkaar te krijgen dat ze de fles ook voor me openen! Uiteindelijk zit ik als een zwerver met de fles aan mijn mond voor de entree van mijn kamer te genieten van de afkoeling! 

24-09-2022 MUMBAI  

Ik word om 8 uur wakker, klokje rond geslapen. Ik heb nog maar net mijn ogen open, word ik gebeld door Udai. Hij heeft er waarschijnlijk al een halve dag opzitten. Nog even niet hoor, eerst wakker worden!  

Ik heb mijn Indiase pakje aangetrokken, welke veel te groot is (lijkt net een soepjurk). Udai had mij wellicht in gedachten met 15 kilo zwaarder,  maar ach het is voor het goede doel dus trek ik het met plezier aan! 

Het duurt even voordat Udai er is dus ik neem de tijd om even wat foto’s te maken in de straat van het hotel. De vochtigheidsgraad is zo hoog dat mijn lens direct beslaat. Het valt me op hoe laat men hier tot leven komt in vergelijking met bij voorbeeld Bangkok. Waar daar de locals om 0530 al in volle gang zijn komt het hier pas rond 9 uur een klein beetje op gang. 

S’ochtends gaan we naar Khotachiwadi, een Heritage dorp in Mumbai van 180 jaar oud en waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan. Ik eet hier mijn eerste streetfood hapje. Geen idee wat het was, wel erg lekker! Daarna gaan we richting het strand om een van Mumbai’s specialiteit te proeven. Weer van een straat stalletje en wederom heerlijk!  

We pakken een taxi naar Mahalaxmi Dhuabi Ghat, de grootste buiten wasserij van Mumbai. Er komen wat meisjes naar me toe die me van alles over de wasserij vertellen en me souvenirs willen verkopen. Eigenlijk heb ik niks nodig maar ze deden zo hun best dat ik toch maar een waaier van Pauwenveren voor Pien koop. Het andere meisje geef ik wat geld omdat zij een uitstekende gids was!  

Mumbai is een stad van zulke enorme contrasten. Het ene moment rij je langs mega luxe en hoge skylines, om een paar meter verder op magere vrouwen  met kinderen op straat te zien zitten en niks doen.  Soms zie je dat ze elkaar aan t vlooien zijn. Dit alles zie ik vanuit de auto op weg naar de wijk Bandra east.  

Onderweg rijden we langs Dharavi Slum. Ik vraag natuurlijk of we even kunnen stoppen, vanaf de brug heb je een mooi uitzicht over de sloppenwijk. Er wonen hier ongeveer een miljoen mensen op 2,2 vierkante kilometer, heel bizar! 

We pakken de trein terug richting het hotel. Het treinstation bevind zich net naast de Slum. Ik stop om foto te maken en zie een tafereel die mij aan de film “Lion” doet denken. Even word ik geconfronteerd met de harde werkelijkheid en besef me nog meer hoe zwaar sommige mensen het hier hebben. 

Ik heb gelezen dat men in de slums geen eigen sanitair hebben, in een boek las ik dat ze voor hun behoeften ergens naar een veld moeten lopen. Of het klopt weet ik niet, Wel valt het op dat het hier stinkt. De geur is penetrerend, ik ga af en toe bijna over mijn nek.  

De trein pakken is zelfs voor Indiërs niet eenvoudig schijnt. Udai komt er niet uit dus vraagt aan Jan en alleman hulp.  

Uiteindelijk hebben we een kaartje (voor 10 cent ipv een euro of 4 voor de taxi)  

Het is een gave ervaring in die overvolle treinen! 

Je ziet mensen de rijdende trein in en uit springen en ook hier lijk ik een bezienswaardigheid. Ik ben dan ook de enige blanke.  

We moeten overstappen, geloof me voor een toerist zou het onmogelijk zijn om er achter te komen vanaf welke Perón welke trein naartoe gaat! 

We zoeken tevergeefs naar een terras waar je iets kunt drinken, uiteindelijk eten we een hapje tegenover het hotel.  

Na het eten loop ik naar de overkant  om een biertje te halen. Ik moet glimlachen om de gezichten weer van die mannen met mij tussen hen in gepropt als een garnaal! De eigenaar wist meteen waar ik voor kwam, “small beer madam? Yes please sir!” 

25-09-2022 MUMBAI 

Ik heb mega slecht geslapen vannacht dus word ik brak wakker.  

We gaan vandaag met de trein  richting het noorden van Mumbai. Mooi wel hoe het hier met de trein geregeld is. Naast het feit dat je verschillende klassen hebt en dus ook enorm verschil in tarief, zijn er ook speciale wagons voor vrouwen en mensen die hulp behoevend zijn. Ondanks het enorme verschil tussen arm en rijk kan toch (bijna) iedereen met het ov reizen. Er wordt met de trein gemiddeld 8 miljoen passagiers per dag vervoerd, een ervaring op zich lijkt mij. Udai wil first class reizen, ik vind het juist leuk om second class te reizen. Dit kost retour slechts 25 cent voor een rit van 45 min  

Vanuit mijn zitplek krijg ik nu zicht op hoe het er aan toe gaat in de trein. De reden dat mensen de trein nog rijdend inspringen op een station is om een zitplek te vergaren. De vrouwen daarin tegen doen het rustiger aan. Mannen staan  hun plek namelijk af zodat zij veilig en comfortabel kunnen reizen. Het is een chaos van gekwek, mensen die tegen elkaar aangedrukt staan en toch hoor je geen onvertogen woord! 

Onze eerste stop is de Gilbert Hill; een Basaltische heuvel in het midden van een woonwijk. Het is een 66 miljoen jaar oude en 61 meter hoge monoliet volledig gemaakt van basalt. De heuvel werd gevormd toen vulkanische lava uitbrak tijdens het Mesozoïcum in de Indiase deelstaten Maharashtra. Vanaf de top heb je een mooi uitzicht over de stad.  

Je komt als je deze wijk loopt veel geiten op straat tegen. Werkelijk van alles wordt er verkocht vanuit een winkel, een stalletje of gewoon op straat. Het leukste “winkeltje” vond ik de barbier die een stoel langs de weg had gezet en daar mannen aan t scheren was. Om maar te zwijgen over de slagers die hier vers vlees verkopen en de penetrerende geur die dit met zich meebrengt. 

We nemen een tuktuk naar het restaurant 2,5 km verderop want het begint goed heet te worden. Daar aangekomen moeten we 40 minuten wachten voor we een tafel krijgen dus gaan naar de Dakshinayan tempel waar men net aan het bidden is. 

Terug bij het restaurant worden Udai en ik aan een grote tafel geplaatst met mensen die we niet kennen. Iets wat heel normaal is in India. Binnen de kortste keren raken we in gesprek en worden maaltijden gedeeld. Je moet van iedereen proeven, super gaaf! We eten weer eens zo goed (geen idee wat ik heb gegeten) en dat voor een bedrag van 6,30 met z’n tweeën. 

Na het eten maken we een lange strand wandeling waar, hoe kan het anders; heel veel eten te koop is! Uiteindelijk strijken we neer voor een drankje in een bar met uitzicht op het strand, hoe goed wil je het hebben?! 

We lopen een heel stuk terug over het strand. Het is inmiddels laag tij en de cricket velden schieten als paddestoelen uit de grond. Ik vind het zo mooi om te zien hoe men hier nog van de simpelste dingen des levens kunnen genieten!  

Ik zit even op de pier om te genieten van t uitzicht en te roken, komt er een jonge knul naar me toe, hij wil een vuurtje. Zijn sigaret is al half opgerookt, hij probeert hem aan te steken maar weet niet hoe het werkt. Door de harde wind bied ik mijn sigaret aan om die van hem aan te steken, ook dit lijkt nieuw voor hem. Ik laat hem zien hoe het moet. Hij neemt een trekje en inhaleert de rook niet. Ik vond dit zo’n aandoenlijk tafereel. 

Als we naar het station lopen zie ik op een gegeven moment een meisje van een jaar of drie alleen op de stoep van een druk kruispunt zitten, geen volwassene te bekennen om haar heen. Ze is mager heeft vieze kleding aan en geen schoentjes. Als ik het tegen Udai zeg, zegt hij: “ze wacht vast op haar ouders en zij hopen dat er wat geld in haar emmertje gegooid wordt.” Typisch voorbeeld van The Hel of India. Met een gebroken hart loop ik verder… nog lang blijf ik dit beeld voor me zien.  

De treinreis terug is weer fantastisch, de zon begint onder te gaan waardoor de gebouwen een warme gloed krijgen. Ik probeer vanuit de open deur nog wat plaatjes te schieten.  

Even een uurtje chillen en dan mijn laatste ontmoeting met Udai. We gaan eten in een restaurantje die al bestond voor de eerste trein in India, 160 jaar geleden). Ook hier staat een mega rij en schuift iedereen bij elkaar aan tafel. 

Ik kijk terug met veel plezier op mijn dagen samen met mijn vriend die helemaal vanuit Goa de trein pakte om mij te bezoeken! Een ontzettende lieve, zorgzame en galante man. 

Morgen vervolg ik mijn reis richting Ahmedabad. ik hier om 17 uur met Jigar afgesproken. Een inmiddels vriend die ik in 2019 voor het eerst in Jaiselmer ontmoette. Morgen is de eerste dag van het Navrati Festival en ik ben uitgenodigd om het met hem en zijn familie thuis te vieren, heel veel zin in! 

26-09-2022 MUMBAI- AHMEDABAD  

Vanochtend nog  een laatste rondje in de buurt van het hotel. Het is heerlijk rustig om 8 uur s’ochtends en ik geniet van een wandeling alleen. 

Om 11 uur ga ik richting vliegveld. Mijn driver heeft zijn telefoon op het dashboard neergezet en kijkt gedurende het rijden naar een film, heeft wierook branden, voert een ritueel uit en rijdt als een dolle. Zelfs bij een ‘go slow’ trapt hij zijn gaspedaal diep in. Bang is hij niet en ik probeer het ook maar niet te zijn. Gelukkig hoef ik maar een uur bij hem in de auto te zitten! Hij maakt van een tweebaans gewoon een driebaansweg en wurmt zich al toeterend overal tussen en dat met zenuwslopende muziek op! 

De luchthaven heb ik gehaald, ik moet eerlijk zeggen dat ik af en toe stijf van angst heb gezeten. 

Om 1530 land ik in Ahmedabad. Ik pak een tuktuk naar mijn hotel.  

Men zegt wel eens dat je van goede huizen moet komen om op de Champs Elises te rijden, nou geloof me de Fransen zijn hier niets bij!  

Als ik voor de Haveli sta valt mijn mond open, wat een schitterend pand is dit! Ik drink hier mijn eerste massala chai en haast me omdat ik zo naar Jigar ga. 

Hier voelt het als het echte India, nee het noorden van India. De Haveli doet me denken aan Jodhpur Zoals de vrouwen gekleed gaan, de architectuur in het oude centrum.  

Ik drop mijn bagage en ga richting de zaak van Jigar. Super leuk om hem weer te zien! Hij laat me ook de zaak van zijn zwager zien waar ik traditionele kleding van hem krijg om vanavond te dragen. Daarna gaan we richting zijn huis waar ik heel zijn familie ontmoet. Er word speciaal voor mij massala chai gemaakt en ze bieden mij allerlei hapjes aan. Eten is in India een teken van gastvrijheid. Binnen de kortste keren heb ik een klik met zijn dochter die me overal hand in hand mee naartoe neemt. Jigar en ik gaan een hapje eten, zijn vrouw blijft thuis wat best ongemakkelijk voelt. Ik laat Jigar bestellen, ik eet 2 gerechten die ik niet eerder heb gegeten en het smaakt wederom fantastisch, hele andere gerechten dan die ik tot nu toe heb gehad. Het is super gezellig, zoveel te vertellen na bijna drie jaar! Na het eten gaan we terug naar zijn appartement om vervolgens naar beneden te gaan waar heel het appartement complex bij elkaar komt om te kletsten en te dansen. Om 23 uur hou ik het voor gezien en brengt Jigar me thuis, hij wil me niet alleen laten gaan. Onderweg stoppen we voor een 0.0 biertje ( Gujarat is een droge staat) en die drinken we onderweg in de tuktuk al proostend op hihi  

Als ik bij mijn hotelkamer aankom loop ik mijn buurman tegen het lijf (27jaar). We raken in gesprek en hij vertelt me veel over Indiase begrippen. Zo ook over het feit dat mannen geen emoties kunnen tonen uit angst om uitgelachen te worden. We hebben het over verslavingen, relaties en verschil tussen man en vrouw. 

Ook vertelt hij dat hij in Europa had willen studeren maar dat hij zich heeft opgeofferd. Hij is enig kind dus hoort hij voor zijn ouders te zorgen en dus hier in India te blijven.  

Daarna vertelt hij over zijn grote liefde die onlangs is uitgehuwelijkt met een man van haar eigen kaste, over het feit dat hij nog maagd is en vertelt uitgebreid over alle info over liefde en seks die hij van internet en boeken heeft vergaard. Hij heeft voor iemand die maagd is een behoorlijke technische kennis over het onderwerp, ik hoor wetenschappen waar ik niet eerder van gehoord heb of bij stil heb gestaan (ook nog nooit een minnaar gehad die al deze wetenschappen in praktijk heeft gebracht bij mij hahahaha) 

27-09-2022 AHMEDABAD 

Ik start vanochtend met een bezoek aan de Sarkhei Rosa moskee die uit 1511 dateert.  

Daarna laat mijn tuktuk driver mij allerlei koloniale huizen zien en mag ik zelfs bij mensen naar binnen om een kijkje te nemen. Super gaaf om te zien hoe men met de eenvoudigste materialen een knusse woonplek weten te maken.  

Ik bezoek de glorieuze en kleurrijke Hindi swaminarayan temple die uit 1822 dateert en vervolgens rijden we naar the Hutheesingh temple. Een prachtige Jain tempel uit 1848. Ik had ook nog een paar musea op mijn lijstje staan maar helaas waren deze allemaal gesloten! 

Een van de hoogtepunten vond ik de prachtige Adalaj Step-well die uit 1498 dateert. Het is een van de vele trapputten die in India zijn gebouwd om toegang tot grondwater te bieden. 

Ik mocht hier een paar jonge vrouwen fotograferen die prachtige traditionele kleding droegen voor het Navrati festival van vanavond! 

 De driver legt van alles uit. Helaas begrijp ik lang niet altijd alles van wat hij zegt.  

Ook breng ik een bezoek aan De Sabarmati Ashram  wat de woning en het bezinningsoord van Mahatma Gandhi was en waar hij van 1917 tot 1930 verbleef. Het is nu een Nationaal Monument en een museum over zijn leer en leven. Ik herken hier veel uit de film Gandhi. 

Wat een oase van rust is het hier en dat is best welkom na 4 uur crossen door deze drukke stad.  

Om 1430 laat ik mij terugbrengen, even een middag niks en dat is maar goed ook van om 1630 komt het met bakken uit de lucht. Na een uur flink plenzen komt de zon weer tevoorschijn! 

28-09-2022 AHMEDABAD 

Ik besluit om het vandaag rustig aan te doen en alleen te wandelen door de straatjes om het hotel maar eerst ga ik een buskaartje regelen voor morgen, wat een hele bevalling is. 

Ze spreken op het station geen Engels en er reizen amper buitenlandse toeristen per bus naar Dasala.  Met handen en voeten proberen we ons verstaanbaar te maken. Na een half uur lukt het eindelijk om een ticket te kopen. Het is inmiddels 11:15 en goed heet! 

Ik doe vandaag niet zoveel, op de weg terug van de lunch spring ik achterop een motor omdat ik geen tuk uk kan krijgen. Eigenlijk best lekker zo achterop met de haren in de wind, totdat mijn chauffeur bijna tegen zijn tegenligger aan rijdt omdat hij naar Google maps aan t kijken was. Gelukkig was ik wel alert en kon ik hem nog net op tijd waarschuwen!  

29-09-2022 AHMEDABAD – ZAINABAD (LITTLE RANN OF KACHCHH) 

Vanochtend maak ik een ritje met de bus. Aangekomen op het station voel ik me iets verloren. Er zijn een stuk of 25 perrons en alles staat in het Indiaas aangegeven. Gelukkig krijg ik al snel hulp en word ik na een uur geroepen met de mededeling dat ik de bus in kan.  

Toch wel bijzonder bedenk ik me nu dat men in een vliegtuig mondkapjes moet dragen en in bussen en treinen waar je zo’n beetje boven op elkaar zit dit niet nodig is!  

Na iets meer dan een uur vertraging zit ik badend in t zweet in een lokale bus zonder airco 

Niemand lijkt hier zich druk te maken over vertragingen. Ook kleine kinderen wachten rustig. Ze lopen niet weg, gillen of huilen niet.. 

De rit die 2 uur zou duren gaat er 3,5 over doen en ik sta nu al op klappen. Wordt een fijne rit! 

Als we door het noorden van de stad rijden zie ik voor het eerst apen die van het ene balkon naar het andere springen! Al met al als je eenmaal in zin bus zit is het helemaal prima.  

Op ieder groot kruispunt lopen vrouwen((vaak met kleine kinderen onder de arm) te bedelen. Jonge jongens maken de voorruiten van de auto’s schoon voor een paar roepies in plaats van naar school te gaan. 

De weg naar Dasada is verder niet veel aan. Het is vlak, groen met hier en daar een dorp.  

Om 1445 word ik door de eigenaar bij de bushalte van Zainabad opgepikt. We rijden in zijn oude pick-up truck naar de eco lodge. Het is werkelijk prachtig hier. De eigenaar vertelt mij onderweg dat hij hoopt dat het voorlopig niet gaat regenen omdat hij dan de lodge 10 dagen kan sluiten. Veel is hier van koeien poep gemaakt. Dat wil zeggen dat de hutten en banken van beton zijn maar daar overheen is alles met koeienpoep gedecoreerd. Het ziet er prachtig uit! Wel een smerig idee dat ik straks op strond ga zitten. Ook het national parc sluit als het regent omdat je er dan simpelweg niet meer doorheen kan rijden.  

Het is hier een oase van rust wat ik goed kan gebruiken na 6 dagen in de gekrioel te zijn gewest!  

Om 1630 gaan we op Safari nu het droog is. Ik ben de eerste gast, er is slechts 1 Engels man, (een vriend van de eigenaar) hier die in 2019 alles achter zich heeft gelaten en door India aan t reizen is. 

We rijden eind van de middag naar Little Rann of Kachchh om de wild Ass te spotten. Dit is de enige plek ter wereld waar deze ezel soort te zien is. Daarnaast zijn er hier vele vogels te spotten en is het adembenemend mooi! 

De eigenaar vertelt me van alles over de natuur, de dieren en de bewoners van de nabij gelegen dorpen. Ook vertelt hij uitgebreid over hoe hij denkt over “de onaanraakbaren” die heel zwaar werk verrichten in de zoutvelden. 

Het is hier net of je in een familie wordt opgenomen, we borrelen samen, eten (fantastisch) ook met z’n allen en kletsten over van alles en nog wat. Dit is India zoals ik met van een paar jaar terug herinner!  

30-09-2022  ZAINABAD (LITTLE RANN OF KACHCHH) 

Tijdens het ontbijt nemen we mijn plannen door. Toch maar vooruit denken omdat de treinkaartjes vaak lang vooraf geboekt moeten worden.  

Ik weet eindelijk de naam van de eigenaar: Dhanraj. Hij bezit hier een heel stuk grond en doet ontzettend veel voor de samenleving. Zo sponsort hij een middelbare school, een weeshuis (tot aan COVID want nu is er het geld niet meer voor) helpt hulpbehoevende mensen, heeft een weeskind geadopteerd wat een gruwelijk verhaal is. De jonge is gehandicapt en woonde alleen met zijn moeder. Verder heeft hij geen familie. Zijn moeder kon hem niet meer onderhouden en besloot op een dag om voor beiden zelfmoord te plegen door hun huis in brand te steken. Echter hij overleefd deze tragedie en zij niet. Sindsdien heeft Dhanraj de zorg voor hem op zich genomen.  

Dhanraj vertelt onderweg over the public health die er op papier goed uit ziet maar in de praktijk geen ruk voorstelt. Er zijn in de ziekenhuizen zelden artsen en verpleegkundigen aanwezig en als ze er zijn schrijven ze zoveel mogelijk medicatie voor omdat zij hierover 40% commissie over krijgen. Voor velen niet te betalen dus!  

Onderweg raken we aan de praat met een vrouw. Ik vraag haar hoeveel kinderen zij heeft, drie zegt ze (ze schijnt er 4 te hebben hoor ik van Dhanraj). Het schijnt dat zij alleen jongens als hun kinderen laten meetellen omdat meisjes niks opleveren. Die zijn ze liever kwijt dan rijk omdat zij uiteindelijk bij hun man gaan wonen en voor hun schoonouders gaan zorgen in plaats van voor hen. Om deze reden vinden ze vaak hun educatie niet belangrijk, ze woorden verwaarloosd.  

In het dorp stoppen we voor Ian bij het Oogziekenhuis. Ik moet plassen, dus ga naar de wc, het is een hurk wc. Hang ik boven het gat komen er ineens een stuk of 10 muggen op mijn poenani af. Ik heb me toch gemept! 

Op de terugweg zie ik vuil langs de weg. Als ik hiernaar vraag legt Dhanraj uit dat hier slechts 1 keer in de 2 weken vuil wordt opgehaald en dat men hier geen afvalcontainers heeft. Ook zie ik langs de weg een jongetje gehurkt. Hij poept langs de weg. Ik krijg hier uitleg over: de staat heeft er dan wel voor gezorgd dat ieder huis een wc heeft alleen krijgen zij amper water ter beschikking waardoor ze het water bewaren om te koken en te wassen en het niet gebruiken om de toiletten door te trekken. De wc’s worden hierdoor gebruikt als opslag ruimte en doet men zijn behoeften buiten.  

Dhanraj is een zeer gerespecteerde man hier. Hij helpt niet alleen veel mensen en bezit hier heel wat grond, hij is ook de zoon van de koning van Zainabat. Overal waar hij komt wordt hij gegroet en hoeft hij vaak niet te betalen voor zijn boodschappen.  

Eind van de middag gaan we het national parc weer in om vogels te spotten en de ‘zoutmensen’ te bezoeken. 

Wederom vertelt Dhanraj van alles over hoe het er hier aan toe gaat.  

In het park werken 20000 gezinnen die (veroorloofd illegaal) zout oogsten. Hij vertelt over het hele proces van oogsten. Men werkt 14 uur per dag ( man, vrouw en kinderen vanaf 3 jaar) in de zomermaanden met temperaturen van 56 graden. Dagelijks sterft er dan ook minimaal 1 vrouw volgens hem. Kinderen tot aan 5 jaar krijgen geen naam omdat 33% van de kinderen hun 5de verjaardag niet halen.  

Het gezin die wij bezoekt hebben leven 7 maanden per jaar hier met 6 man in een tent. Ze hebben 2 bedden (zonder matras), geen elektriciteit en 200 liter water per 2 weken. Omdat zij (zogenaamd) illegaal werken schijnt de politie geregeld langs te komen, men moet dan geld geven en /of hun vrouw aan hen uitlenen voor wat plezier van de agent. Tijdens mij vorige reis door India heb ik niet zoveel info gekregen over hoe het er hier aan toe gaat. Dit is slechts een hele korte versie van wat hij mijn heeft verteld en dit blijft me nog lang bij en raakt me enorm. Terwijl ik aan de mensen zelf hier niets kan zien, ze zijn vriendelijk, lachen, nemen de tijd voor je en leven hun leven! 

1-10-2022  ZAINABAD (LITTLE RANN OF KACHCHH) 

We zouden vanochtend naar een dorp gaan waar vrouwen (oorspronkelijk uit Rajasthan maar in de zestiger jaren naar Gujarat verhuisd) sieraden maken en verkopen. Mijn interesse ligt echter in het fotograferen van deze mensen. Ze schijnen prachtig gekleed te gaan. Uiteindelijk komen ze hierheen en stallen ze al hun waar uit. Foto’s maken mag, er wordt wel verwacht dat je iets koopt, wat ik snap dus ga ik op zoek naar het boodschappenlijstje van van mijn dochter en vind wat leuke dingen voor haar en ondertussen maak ik fotos!  

Rond 10 uur rijden we naar de school die Dhanraj heeft opgericht. Zo is er een school voor jongens en een voor meisjes. Dhanraj heeft aan iedere ouder de eis gesteld om hun dochter onderwijs te laten volgen. Als zij hier niet mee akkoord gaan dan zijn ook hun zonen niet welkom op deze lokale school. Mooi initiatief vind ik! 

Vandaag is een bijzondere dag wat de nieuwe meisjes (1ste klas middelbare school) krijgen een fiets omdat zij soms tot 10 km van school wonen. Het is niet alleen een hele lange rit als je moet lopen maar het is vaak ook erg onveilig om langs de weg te lopen. De fietsen worden uitgereikt en er wordt ons gevraagd deze aan hen te overhandigen, wat ik met een zekere ongemak dan ook maar doe. Even later krijgen Mitsra (het Iraanse meisje) en ik een microfoon in handen gedrukt zodat we de meisjes iets over ons zelf kunnen vertellen en hen kunnen vertellen hoe belangrijk educatie en onafhankelijkheid zijn voor een vrouw.  

Na de speeches lopen ze rij na rij in strakke lijnen achter elkaar terug naar hun klaslokalen.  

Ik voel me op deze plek zo thuis en welkom, ik hoop dat het mijn eerste stop voor vrijwilligerswerk in India gaat worden volgend jaar. 

Ik heb Marian (van key of education) al gesproken over de mogelijkheid om hier Engels les te geven. Hopelijk gaat het ons lukken! 

Vanmiddag ga ik met Mitsra door het omliggende dorp wandelen. Het is hier rustig, zo nu en dan kom je iemand tegen of loop je een zwerfhond tegen het lijf. Verder lijkt het dorp te slapen.  

Aan het einde van de middag gaan we weer op safari en bezoeken we een dorp dat we tegenkomen op weg naar het meer waar we vogels gaan spotten. Alle locals zijn even aardig en poseren maar al te graag voor je!  

Vanavond gaan we nog even een festival bijwonen… 

2-10-2022 SIDHPUR – PATAN – MODHERA 

Vandaag sta ik voor het eerst om 0630 uur op omdat we vroeg vertrekken naar Sidhpur, ook wel de vergeten stad van Gujarat genoemd. Wat ook lijkt te kloppen want in de lonely planet staat de stad niet vermeld. Het oude deel van de stad ziet er magisch uit! Als ik uit de auto stap en ik door het oude centrum loop kijk ik mijn ogen uit. Ik loop aan tegen een ononderbroken rij versierde huizen van hout, baksteen en gips en dit aan weerszijden van de straat. De huizen lijken qua ontwerp en architectuur zo op elkaar dat de gevels meer lijken op prachtig versierde muren! 

Deze stad lijkt een soort spookstad, er loopt amper een mens op straat, er weinig verkeer en je ruikt hier de heerlijke geur van de maaltijden die hier op stat bereid worden.  

Het plaatsje is werkelijk prachtig! Wel 90% van deze woningen staat leeg, de rijke eigenaren vertrekken naar de grote steden of naar het buitenland. Het verkopen doen ze niet. We worden bij een man uitgenodigd om een kijkje te nemen in zijn huis, dit zou in Nederland toch niet zo snel gebeuren denk ik! We worden door de beste vriend van de driver en zijn broers die hier wonen rondgeleid. We eten een of ander verrukkelijk hapje waar onder andere aardappelen in zitten. Ik mag nergens voor betalen want ik ben tenslotte hun gast.  

Hier vandaan rijden we richting Patan om de Rani-ki-Vaw step-well uit 1063 te bezichtigen die op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat vanwege het ingewikkelde houtsnijwerk en de overweldigende architectuur. 

Dit is de oudste en step-well van Gujarat en is versierd met met meer dan 800 beeldhouwwerken en wel 27 meter diep! 

We rijden door Patan waar ook mooie Heritage woningen zijn en waar de meest prachtige scènes aan me voorbij gaan die ik helaas door de snelheid waarop we rijden niet kan vastleggen.  

Het momument ligt te midden van een prachtig onderhouden park waar veel mensen onder de bomen aan het chillen zijn. Ik sta minstens 20 keer op de foto met locals. Ik voel me gelukkig, niet omdat ik op de foto word gevraagd maar omdat ik met zo’n klein gebaar steeds wat mensen blij maak. 1 voor 1 vragen ze ook in hun beste Engels waar ik vandaan kom en wat mijn ‘good name’ is. Zoet! 

Als laatste rijden we naar Madhera om de Sun temple te bezoeken, een van de mooiste en belangrijkste tempels van Gujarat. Het is een hindoetempel die is gewijd aan de zonnegod Suryauit en dateert uit 1027.  

Op de terug weg besef ik mij dat deze plek precies is wat ik nodig had. De rust maar ook de mensen van de guesthouse waar ik als een familielid word opgenomen. De mensen zijn warm, open en zo dienstbaar! Ik voel me hier thuis en helemaal tot rust komen! 

Onderweg komen we zo nu en dan kamelen tegen die van alles vervoeren. Dit doet me denken aan Rajasthan wat hier ook bijna om de hoek is. De wegen zijn opvallend goed en ik geniet van de vergezichten.  

Rond zonsondergang rijden we terug en kijk ik terug op een dag vol indrukken!  

3-10-2022  ZAINABAD (LITTLE RANN OF KACHCHH) 

Ik vraag aan Dhanraj of hij mij wil meenemen naar de Rann om wat langere tijd te spenderen met de locals die aan het werk zijn in de zout farms. Dit zijn illegale zoutboerderijen waar mensen een schamele boterham verdienen met het oppompen van grondwater en het winnen van het zout.  

Ik krijg een rondleiding door de uitgestrekte velden en de man probeert mij uit te leggen hoe het hier allemaal in zijn werk gaat.  

Ik trek mijn slippers uit en besluit met hem het veld in te gaan. Ik doe even het werk wat hij dagelijks doet. Zo voor t oog lijkt het mee te vallen totdat je een paar centimeter in de blubber zakt en je amper grip hebt. Dan moet je nog met dat zware gereedschap het veld trimmen.  

Daarnaast moet je ook nog millimeter voor millimeter het veld plat lopen. Vaak zakt hij tot halverwege zijn onderbeen in het mega zoute water.  

Behoorlijk zwaar werk is het. Bijzonder weer dat iemand die zo hard moet werken zomaar de tijd neemt om met je op te trekken en uitleg te geven over zijn leven in de velden!  

Ik word Uitgenodigd voor een kop thee en mag een kijkje nemen in hun ‘huis’.  

Het ziet er zo gestructureerd en schoon uit. Het is gemaakt van jutte zakken en klei  

Als ik terug ben praat ik even na met Ian. Als hij mij bemodderde voeten ziet raken we aan de praat over het werk van die mensen. Hij vertelt me dat als deze mensen overlijden en gecremeerd worden, hun voeten tot midden onderbeen en handen niet verbranden in verband met het werken in de zoutvelden. Best heel choquerend! 

De hele middag breng door aan de eettafel met Mitsra (Iraanse meisje) en Zaheede (vrouw van Dhanraj). 

Ze vertelt uitgebreid over haar leven en hoe zij het werken op de guesthouse ervaart. Het valt mij op dat de mensen hier open zijn en je in vertrouwen nemen. Ik vertel zelf ook het een en ander over mijn overleden en mijn plannen voor de toekomst. Nu ik haar wat beter heb leren kennen (ze was wat stil tot vandaag, kat uit de boom kijkend) kijk ik nog meer uit hiernaartoe terug te komen! Maar goed eerst maar eens kijken of de leerkrachten voldoende kennis beheersen over de Engels taal. We spreken niet alleen over ellende. Ze deelt ook haar passie over stoffen en het laten maken van kleding. We gaan dus volgend jaar shoppen voor authentieke kledingvan mul mul katoen, een zijdezachte katoen soort wat heel luchtig draagt in de meest mooie kleuren! 

Eind van de middag gaan we op bezoek bij familie. De prinses van Bajahna. Iedere deelstaat heeft een koningshuis in India en ook hier worden we weer zo gastvrij ontvangen.  

Voor dat men gaat dansen wordt er eerst een Punja ceremonie gedaan waar we even bij zijn.  

Ik kijk weer terug op een heerlijke dag!  

04-10-2022 ZAINABAD – BHUJ 

Het vroege ritme zit er lekker in. Om 0630 uur kom ik uit bed en klets wat met Ian.  

Tijdens het ontbijt komt mijn visa ter spraken en blijkt dat ik omdat ik een tourrist entry visa heb voor de duur van 5 jaar geen andere soort visa kan aanvragen. Dit heb ik toch echt nodig als ik vrijwilligers werk ga doen, want dat mag weer niet onder een tourist visa. Dat is balen en moet ik bij thuiskomst maar eens in gaan verdiepen! 

Voor wat betreft het opzetten van de guesthouse waarschuwde Dhanraj mij om dit op een legale manier te doen (bezit werkvisa) omdat hier hele strikte regels gelden en je zeker hier niet de gevangenis in wil!  

Het lijkt erop dat we het bij online coaching /reizen, bloggen of iets dergelijks moeten houden en bij wat vrijwilligerswerk doen van korte duur. Ook best een prima oplossing.  

Ik vind het echt jammer nu al te vertrekken want ik heb het erg naar mijn zin gehad bij desert eco lodge! 

Om 0930 vertrek ik met een tuktuk voor een uur durende rit naar het station voor mijn bus naar Bhuj. Normaal gesproken rijdt deze bus direct van Ahmedabad naar Bhuj maar Dhanraj ken de compagny waarmee ik reis en regelt een extra stop voor me. Hij drukt me op het hart vooral goed te letten op het bus nummer omdat het wel eens gebeurt dat mensen in de verkeerde bus stappen en hij het ticket moet betalen!  

Onderweg maken een tussenstop bij een benzinestation voor een sanitaire stop in geval dat de bus onderweg niet stopt. Als ik de deur open van de wc komt de pis lucht me tegemoet. Om het compleet te maken lopen er tientallen reuze mieren over de grond en muren en is het hok inimini. Ik heb zelden zo snel geplast en neem niet de tijd mijn slip goed aan te trekken. Vol afschuw storm ik het hok uit! 

Als we bij de bushalte aankomen blijkt de bus nog niet te zijn vertrokken uit Ahmedabad. Ik moet hier dus minimaal anderhalf uur wachten en het is inmiddels goed heet zonder plek in de schaduw.  

Gelukkig blikt mijn driver met me wachten waardoor ik toch een dak boven mijn hoofd heb wat enige bescherming biedt tegen de hitte.  

Uiteindelijk rijdt hij (de burgemeester van zainabad die mij heeft gereden) naar een plek onder een boom waar het iets beter vertoeven is.  

Het is 12 uur en we wachten nog steeds. Ik sterf van de dorst maar durf niks te drinken omdat ik nu al moet plassen en ik pas waarschijnlijk rond 18 uur daar aankom. Ik besluit om het risico te nemen en te plassen net achter de tuktuk. Plassen ging nog nooit zo snel. Heel lullig wat het is in een soort open gebouw waarvan ik weet dat er vannacht mensen zullen slapen maar ik hield het niet meer. Dan maar even naspoelen met water… In en naast het gebouw zie je dat men een kook gelegenheid heeft gemaakt, van een soort klei. Best inventief zijn ze hier.  

Na 2,5 uur wachten komt de bus eindelijk. Ik zie hier meer mensen opstappen dus kom ik tot de conclusie dat ik de woorden van Dahnraj zo nu en dan met een korreltje zout moet nemen. 

Als ik op mijn plek wil gaan zitten (je kan er liggen) ligt er al een man op mijn gereserveerde plek. Hij wordt vriendelijk verzocht te vertrekken. De man lag er met schoenen en al en het meurt hier naar zweetvoeten! Gelukkig trekt de smerige geur redelijk snel weg maar no way dat ik mijn hoofd op dat matras ga leggen!  

Gelukkig hebben we om 15 uur toch een pie pauze! Nog 135 km te gaan (2,5 uur)  

Een uur voor aankomst schiet  ik in de stress. Het hotel dat Dhanraj voor me geboekt heeft ziet er toch wel erg shabby uit. Naarstig ga ik op zoek naar iets descents voor een redelijk bedrag, wat niet meevalt maar waar ik wel in slaag. Ook de Tour voor morgen is nog niet geregeld wat best zorgwekkend is omdat het hier mega toeristisch is.  

Om 19 uur kom ik eindelijk in Bhuj aan en om 1930 in het hotel. Tijd voor een 0.0 etje   

5-10-2022 NIRONA – THAN – HODKA – BHUJ 

Ik heb vannacht heerlijk geslapen. Wat is het fijn om een wat beter matras en kussens te hebben! 

Om 8 uur vertrek ik voor een dagtour in een auto met airco!  

We bezoeken toeristische crafts villages, de Than Monastery en de bedoeling is dat we tegen zonsondergang de Rann of Kuch bezoeken.  

Omdat het zich tegen tegen de Pakistaanse grens bevindt moet ik een paspoort bij me hebben vandaag. 

Deze regio heeft wat bergen, wat het uitzicht een stuk interessanter maakt dan wat ik tot nu toe hebt gezien in deze staat.  

Als eerste gaan we naar Nirona Village waar we mensen aan het werk zien. Alles wordt nog met de hand gemaakt. Onderweg komen we kameelhouders tegen. De jonge meisjes werken net zo hard mee terwijl ze niet ouder zijn dan een jaar of 10 denk ik. Deze kamelen worden niet gebruikt om goederen te vervoeren maar om te melken.  

Het is ongelooflijk te zien hoe men van bijvoorbeeld geroeste auto-onderdelen prachtige voorwerpen maken.  

Ook laten ze me zien hoe ze met uitsluitend natuurlijke materialen stoffen versieren. 

Onderweg kom ik wat kindjes tegen die het leuk vinden om te pauzeren voor de kamera. Als ik later iets lekkers voor ze koop kom ik er achter dat mijn geld niet meer in het zijvakje van mijn cameratas zit. De rits was open. Geen idee of ik het ben verloren of in mijn kamer heb laten liggen. Lekker want ik had er toch zo’n 80-90 piek in zitten en in de buurt zijn er geen pinautomaten. Lekker dan!  

De driver probeert ergens wat geld te ritselen. Via contactdoos betalen lukt het hem om een euro of 30 te regelen. Locals kunnen bijna overal contactloos betalen. Iets wat ze by voorbeeld in Frankrijk nog amper mogelijk is volgens mij.  

De Than Monastery (12de eeuw)  ligt wat afgelegen, we rijden door de heuvels om er te komen. Het is een mooi groen gebied. 

Als we aankomen lijkt het aanvankelijk niks bijzonders, tot je naar binnen gaat. Ik word overweldigd door de prachtige gebouwen en ook de goeroes die er heel bijzonder uitzien met hun oranje opgerolde doeken  op hun hoofd en enorme houten ringen door hun oren. Ik zit bij een klein deel van de ceremonie. Ze stoppen iets in een pijp en een voor een nemen ze een trekje. Het is bijzonder om te zien. Helaas mocht ik het niet vastleggen. Ook hier zijn de mensen zo vriendelijk. Er wordt me eten en drinken aangeboden en wordt mij gevraagd of ik naar de wc wil. Alsof ze gedachten kunnen lezen. Over de geur en staat daar binnen zal ik niet uitwijken vandaag, daar heb ik gister genoeg aandacht aan besteed…  

Onderweg  wijst de driver mij op een boord waarop word aangeduid dat hier De ‘Kreeftskeerkring’ is. Ik wist niet wat het was dus zoek het op: het markeert de hoogste breedte op het noordelijk halfrond waar de zon in het zenit kan staan, loodrecht boven het aardoppervlak. 

Het is een denkbeeldige lijn rond de aarde waar de zon eenmaal per jaar zijn meest noordelijke stand bereikt. Het punt bevind zich midden in het Rann of Kutch gebied.  

We komen aan bij het Hodka Village. Het is behoorlijk toeristisch en toch is het genieten. Vooral de interactie met de kindjes vind ik leuk! Ze steken hun tong uit en giechelen, ze doen de kat na. Ik trek gekke bekken en blaf. We hebben de grootste lol. In de producten heb ik geen interesse, het contact vind ik veel leuker!  

De meisjes hier gaan als ik het goed heb begrepen tot 7 jaar naar school. Daarna gaan ze aan het werk en maken ze souvenirs van kralen. Het hoofd van het dorp bezit ook een home stay. Prachtige luxe huisjes zijn het. We lunchen hier en eten super goed.  

Tijdens de lunch kom ik het Franse stel en hun chauffeur tegen. 

Na de lunch gaan we nog naar een dorp. Het valt me op dan men in de.e dorpen vooral gericht zijn op verkoop en dat je niet echt contact maakt. We zouden voor de zonsondergang naar de Rann gaan maar ik zie er vanaf. De zoutvlakten zijn er nog niet, dat is pas over 2 maanden dus ik vraag de driver om naar Bhuj Hill te gaan voor zonsondergang met uitzicht over de stad.  

Omdat we toch langs het centrum rijden stelt de driver voor om de Swaminarayan temple  te bezoeken. Het is een nieuwe tempel van marmer en goud. Overal, van de pilaren tot de muren en de koepels, zie je fijn houtsnijwerk en sculpturen. 

We rijden door naar Bhuj Hill. De wandeling naar boven is prachtig en we hier met slechts met 3 mensen. Heel gaaf en het uitzicht is prachtig! 

Bij terugkomst in het hotel ga ik direct op zoek naar het geld. Niet in mijn portemonnaie. Ik baal wel! Uiteindelijk vind ik het terug op een complete onlogische plek. Typisch ADD Nic! 

6-10-2022 BHUJ – MANDVI  

Iets voor 8 uur vertrek ik richting Aina Mahal, een prachtig paleis uit 1752. Naast dit paleis bevinden zich er nog twee: de Prag Mahal uit de 19de eeuw, ontworpen door een Italiaanse architect en Rani Mahal uit de 17 de eeuw. Dit was de voornaamste residentie van de koning en is bijna volledig vernietigd door de aardbeving in 2001. 

Het opent  pas om halftien. Ik maak wat foto’s van de buitenkant tot er een paar zwerfhonden op me af komen. Ik doe het bijna in mijn broek, ik heb de grommende en achtervolgende hond in een dorp bij Jailsemer in 2019 nog goed op mijn netvlies.  Ik durf me niet te verroeren. Gelukkig komt er op een gegeven moment een local langs met wie ik meeloop. Daarna loop ik wat rond door de stad, langs het meer waar een of ander festival achting iets gaande is.  

Terug bij het Aina Mahal blijkt deze gesloten op donderdag dus die kan ik helaas niet van binnen bezichtigen. Jammer want het schijnt prachtig te zijn! 

Na een eindje wandelen zweet ik me te pletter dus ga ik verder met een tuktuk. Zo grappig hoe het hier gaat. Als je driver de weg niet weet (ondanks laten zien van de route op google maps) staat er binnen de kortste keren 5 man om het voertuig heen te discussiëren over hoe er te komen en uiteindelijk kom je altijd wel op de plek van bestemming. 

Rond 11 uur ben ik terug bij het hotel  om het een en ander te lezen over Mandvi, mijn volgende bestemming. Blijkt dat er een privé strand is daar waar je ook heerlijk kunt eten. Deze kans ga ik met beiden handen aangrijpen! Vanmiddag en morgen ochtend dus sightseeing en daarna eens lekker een dagdeel chillen.  

De rit is super chil in een airco auto en gezellig met de Fransen en uiterst vriendelijke driver!  

Onderweg stoppen eerst bij de prachtige Jinalay Jain tempel en daarna bezoeken we het Vijay Vilas Palace. Savings mag ik ook mee naar een ceremonie in diezelfde jain temple wat best bijzonder is gezien de toegang voor toeristen in jain temples meestal verboden is.  

De ceremonie duurt een uur waarbij men danst en instrumenten bespelt Het is zo grappig om te zien dat men het ene moment volledig deelneemt aan de ceremonie om vervolgens weer even met de telefoons bezig te zijn.  

Hierna volgt een ritueel voor hun God. Ook wij mogen hier bij staan en aan mee doen. Als ik mijn ogen sluit voel ik het binnenkomen, ik bevind me in een soort trance. Hierna lopen we achteruit de tempel uit ( je mag hun God niet de rug toe keren). 

Na de lunch bezoeken we nog het Vijay Vilas Palace, ooit een zomerpaleis van het koningshuis van Kutch uit 1929. Vanaf het dakterras heb je een prachtig uitzicht op het landgoed en het strand van Mandvi daarachter. 

Het was een hele fijne ervaring om een dag met deze mensen mee te mogen rijden en ook is het toch echt een meerwaarde als je met een goede driver/guide op pad gaat! 

7-10-2022 MANDVI 

Vanochtend is het bewolkt waardoor ik geen haast heb om de guesthouse te verlaten. Op de flyer van guesthouse staat dat ze hier een massage kunnen regelen, wat ik vandaag dan ook ga doen. Verder ga ik met een bekende van de eigenaar naar zijn dorp waar je wel foto’s mag maken van vrouwen in traditionele kleding. 

Als ik mijn spullen uit de trolley wil pakken wacht mij een onaangename verrassing. Ik zie er een enorme kakkerlak in zitten!! Ik geef een kreet en haal mijn spullen er uit. Hij springt uit de koffer en verdwijnt ergens op bed. Gadver de gadver! De eigenaresse zou hem dood spuiten maar heeft hem niet meer gevonden.  

Ik heb wat kleding over welke ik aan de Dalit mensen wil geven dus ik vraag waar ik heen moet. Daar aangekomen word ik overspoeld door emoties. Ze leven onder zulke verschrikkelijke omstandigheden. Als ik terug loop voel ik me haast schuldig over hoe goed ik het eigenlijk wel niet heb. Ik wil wat groente en fruit voor ze kopen maar kom geen kraampjes tegen, waarschijnlijk omdat het nog te vroeg is.  

De reden dat toeristen naar Mandvi komen is de bijzondere scheepsbouw. Ik neem er een paar foto’s van maar het wekt niet echt mijn interesse. Onderweg naar het strand kom ik prachtige woningen tegen met (weer) zulk achterstallig onderhoud. Wat zou dit dorp prachtig zijn als alles opgeknapt zou worden!  

Voor het laatste stukje richting strand krijg ik een lift aan geboden welke ik maar al te graag aanneem dus ik spring achterop de motor. Aangekomen op het strand denk ik ligbedjes te zien. Als ik dichterbij kom ben ik een illusie armer. Het zijn slechts bankjes. Snap ik ook wel gezien de vrouwen hier amper de zee in gaan en als ze dit doen dan is dat met kleding aan. Toeristen zie je nog niet. Wel vele mensen die klaar staan om hun diensten aan te bieden. Van kameel rijden tot aan aan een rit op een quad.  

Terug neem ik een tuktuk terug naar het guesthouse omdat ik op tijd moet zijn voor de massage die heel bijzonder is blijkt later. De dame start met de voeten waarbij ze een kopere schaal met een behoorlijke snelheid onder mijn voeten schuift. Na enige tijd wordt mijn voetzool heet en is hij ook helemaal zwart!  

Na de lunch loop ik een rondje over de bazar, waar een oudere vrouw met een blind oog mij behoorlijk dwingend geld probeert af te troggelen. Mijn voeten zijn niet eerder zo zwart geweest (en dat komt niet van de massage zelf, wellicht wel door de olie op mijn lijf die het stof vasthoudt). Even  douchen dan maar. Mijn driver neemt me mee naar zijn familie. Ze wonen daar met 35 man, het is een prima huis, erg schoon en er heerste een sfeer van harmonie. Ook nu weer word ik met open armen ontvangen! Daarna gaan we nog bij een paar andere families langs die vol trots laten zien wat zij maken. Ook stoppen we onderweg om wat  groente en fruit voor de armen te kopen. Het lijkt wel alsof ze het ruiken. Zodra we voor hun tenten stoppen komen er volwassenen maar ook kleine kinderen op ons af rennen. Ik heb 4 zakken met eten laten maken, de kinderen duwen elkaar om er als eerste bij te zijn. Hartverscheurend om dit tafereel te zien! De driver start snel  

de motor en spreekt ze toe. Voor ik het weet rijden we weer verder.  

We gaan nog langs een paar dorpen waar men handmatig stoffen versiert en potten maakt. 

Vanavond met de nacht bus naar mijn volgende bestemming. 

Bhuj en Mandvi waren best leuk, echter zou ik een volgende keer niet voor deze plekken de omweg meer maken denk ik. Bhuj vind ik te toeristisch en Mandvi is wel gemoedelijker maar niet zoveel bijzonders. Later hoor ik dat je in de buurt van Mandvi naar lokale dorpen kunt gaan en dat deze een stuk minder toeristisch zijn dan die in de buurt van Bhuj. Wellicht probeer ik het alsnog ooit een keer… 

8-10-2022 JUNAGADH 

De rit vannacht verliep redelijk soepel. Enige nadeel was dat het een non AC bus betrof waardoor ik mijn raam open moest houden om enigszins wat (zwaar vervuilde) lucht binnen te krijgen. Ik weet niet wat onze bus uitstootte maar het was zo erg dat ik bleef hoesten en maar besloot om met een mondkapje op te slapen. Om 07:00 uur kom ik aanpor de plek van bestemming. Eerste bij het luxere hotel met een roef top bar en zwembad maar dat zag er vervallen uit in verband met een renovatie renovatie dus loop ik naar een ander (goedkoper)  hotel die ook over een zwembad beschikt. Ik regel de kamer voor een goede prijs en spring achter op een motor om mijn bagage bij het andere hotel op te halen.  

Ik had al gehoord dat de meeste bezienswaardigheden in verband met renovatie dicht zijn momenteel maar ga toch een kijkje nemen. Allereerst loop ik naar met Mahabat Maqbara Mausoleum uit 1851. Het is een indrukwekkend gebouw, een meesterwerk in zijn soort met fijn ontworpen bogen, verticale kolommen en uitgebreide steenhouwen op de muren en ramen. Het mausoleum van Mahabat Maqbara was ooit de koninklijke verblijfplaats van de Nawabs van Junagadh. 

In het hotel wordt mij verteld dat ik het Uparkot fort waarschijnlijk toch kan bezoeken als ik hierom vraag dus ik spring in een tucktuck en laat mij er naartoe brengen. En inderdaad na wat ‘ah please’ ik mag naar binnen. Het bouwwerk zou dateren uit 319 voor Christus hoewel het vele malen is uitgebreid. Op sommige plaatsen reiken de wallen tot 20 meter hoog. Het is 16 keer belegerd en volgens de legende heeft het fort ooit een belegering van 12 jaar doorstaan. Aan de top gekomen heb ik een uitzicht op de Ginar Hill die ik morgen om 6 uur ga beklimmen.  

Binnen de muren bevindt zich een prachtige voormalige moskee, een reeks duizenden jaren oude boeddhistische grotten en twee mooie trappenhuizen en trapputten. je kan hier uren vertoeven. 

Het is bloed verziekend heet en mijn witte t shirt is doorweekt! S’middags chil ik in het zwembad, God wat is dit fijn! 

Rond half zes storm ik naar beneden en ga ik nog een keer mijn kans wagen om binnen de hekken van de Mahabat Maqbara te komen. En verrekt, lief lachen en ik mag er 5 minuten naar binnen. Ik sluit het bezoek af met een selfie met de dochter van de man die me binnen liet. Voor wat hoort wat!  

Als ik terugkom klets ik wat met de manager van het hotel. Ik vraag hem om de bus/trein tijden voor morgen. Hij zegt kom we lopen er even naartoe en hij vraagt alles voor me na. Ik word zo blij van de vriendelijkheid van de mensen hier. Werkelijk niets is te veel en ze hebben altijd tijd voor je en voor elkaar!  

Na het eten zie ik dat de poort en het Mahabat Maqbara mooi verlicht is. Ik ren naar boven en bouw een statief in de hoop het te kunnen vastleggen. Stoel op tafel, raam zo wagenwijd mogelijk open, waterpas maken met pakje peuken, thee zakjes… hihi ik heb het naar mijn zin. Morgen gaat om 0515 uur de wekker voor de  

bergwandeling van 10000 treden. Of ik ze allemaal ga doen weet ik nog niet. Wel heb ik gehoord dat je absoluut de eerste 5000 moet pakken, oké dan. Grrrrr  

9-10-2022 JUNAGADH – Gondal  

Om 6 uur vertrek richting Gilbert Hill en om 6:30 start ik aan mijn klim. Het is een heilige berg vol Hindu en Jain tempels. Dagelijks komen pelgrims hier naartoe om de klim van 10000 treden te maken.  

Wat ik iedere keer vergeet te vermelden is dat vele auto’s hier nog op gastanken rijden. Net zoals de dochter van Dhanraj. Zij had in haar achterbak een enorme tank liggen! Niet zo gek dat er zoveel smog is in dit land!  

Ik kom mensen tegen die al aan het einde van de terugweg zijn, mensen onderweg naar boven, apen, heel veel apen waar ik even bij stilsta. Het lijken net mensen en zelfs in hun manier van zitten denk ik het verschil tussen mannetje en vrouwtje te zien. De een zit netjes benen bij elkaar en handen op de knieën terwijl de ander wijdbeens zit en in zijn kruis krabt.  

De wandeling is pittig en mooi. Om half acht staat het zweet me al op de rug en dit is zacht uitgedrukt. Ik ben zeik en zeik nat. Onderweg probeer ik onopvallend wat foto’s van mensen te maken zoals zij dat van mij proberen. Na 3500 treden kom ik eindelijk bij de Jain temple of Neminath uit de 12de eeuw aan. Dit is tevens de grootste en oudste tempel hier met stupa’s bewerkt met prachtige mozaïeken. Hij is van binnen werkelijk prachtig en de rust die er heerst is overweldigend. Helaas mag ik geen foto’s maken. 

Ik twijfel of ik nu de weg terug ga lopen of nog 2700 stappen omhoog zet om zo de gondel terug te nemen. Ik kies voor de tweede optie en dit valt zwaar. Het is nu nog steiler en de zon schijnt volop mijn bol.  

Onderweg kom ik travestieten tegen die bedelen. Een heel pak geld heeft zij in haar hand. Dhanraj had eerder verteld dat het verhaal de ronde doet dat als je hen geen geld geeft er een soort vloek over je zal komen. Ben ik even blij dat ik niet gelovig ben! Ook zie mammen met hele pakken water op hun hoofd de klim maken en mensen die zich op een soort stoel door 2 man naar boven of beneden laten dragen. Ik heb medelijden met die mannen ik zie namelijk alleen maar zwaarlijvige mensen gebruik maken van de service.  

Om 9:15 uur ben ik daar eindelijk bij het punt van 5000 treden en waar de tempel of Amba Mata staat. Het verhaal gaat dat een bezoek aan deze tempel een goed huwelijk voorspelt. Ik besluit niet nog hoger te klimmen en sluit aan bij de rij om een kaartje te kopen voor de gondel naar beneden. 

Als ik in de gondel zit zie ik wat voor een prestatie ik heb verricht. Mijn hemel wat ging het stijl naar boven! 

Ik ga terug naar het hotel om te douchen om daarna te vertrekken richting Gondal. Aangekomen op het station is het hier een chaos zoals overal in India. Ik vraag naar de bus, blijkt hij voor mijn neus weg te rijden. De volgende gaat over 30 min. Ik sprint met koffer en al achter de bus aan en roep de chauffeur en ja hoor ze stoppen en ik mag mee!  

Krijg ik op een gegeven moment een appje van de contact persoon van volgend hotel. Hij herinnert mij er aan dat hij een AC trein kaartje voor me had geboekt. Ook voor vertrek 1130. Zit ik dan in de hete bus. Typisch Nic weer dit! 

Aangekomen in Gondol pak ik een tuktuk richting Orchard Palace wat ooit het Koninklijk guesthouse was en nu een van de beste Heritage hotel is in Gujarat. Ik heb slechts een woonkamer (groter dan mijn loft) een immense slaapkamer met aparte kleedkamer. The Royals, achter  kleinzoon en gezin van de laatste koning ( Maharaja) wonen in het paleis naast het hotel waar hij een enorme collectie vintage en klassieke auto’s heeft staan en waar hij nog steeds zelf in rijdt. Vanavond eet ik in het hotel (mijn duurste maaltijd tot nu toe (11 euro). Er wordt mij vertelt dat ik een Koninklijke maaltijd geserveerd krijg want ik eet wat de pot de schaft. Ik ben benieuwd. Alles schijnt vers uit eigen moestuin te komen.  

Het is een leuke ervaring om hier te zijn, echter mijn voornaamste reden voor deze keuze was het zwembad en de tuin die weer even gelegenheid geven tot uitrusten en niet midden in de stof te vertoeven.  

Na een uurtje bij het zwembad maak ik me op om naar een dorp te gaan waar vrouwen traditioneel gekleed zijn en die ik mag fotograferen. De butler gaat met me mee hihi. De Tour viel in duigen om 2 redenen. 1 omdat een zeer gewaardeerde man uit het dorp is overleden en 2 omdat het ineens met bakken uit de lucht kwam. Een zeer lokale bui want terug in Gondal is het droog (12 km verderop).  

Ik krijg een drie gangen diner en het is verrassend smakelijk, zo verfijnd heb hier tot nu toe nog niet gegeten!  

10-10-2022 GONDAL 

Het is vanochtend helaas zwaar bewolkt dus een vroeg bezoek aan het paleis heeft geen zin. Ik heb dus alle tijd. Als ik wat rond wandel over het terrein, loop ik tegen de standplaats van de auto’s aan. Het ene model is nog mooier dan de andere. Er staan zelfs exemplaren van voor de eerste wereld oorlog, werkelijk prachtig!  

Ik regel ook een taxi voor morgen, het kost wat maar het scheelt me een uur of 5 reizen, een overstap in Bhavnagar en 8 uur reizen in totaal in een lokale bus zonder airco. Met de taxi ben ik er in 4,5 uur. 

Gondal is een compact en gemoedelijk stadje. Ik voel me hier direct thuis! Rond 9 uur ga ik met de butler (geheel in uniform alleen zonder baret deze keer) de stad in langs de markt, tempel en the river palace van de familie. Ook bezoeken we een school. Ik vertel hem over de kew of education en wat we zouden kunnen betekenen. Hij gaat dit eerst met zijn manager bespreken die het dan aan de koningin gaat voorleggen omdat de familie de school bekostigd. Alles wordt voor de kinderen betaald. Uniformen en boeken betalen zij voor de armere mensen. Deelname aan het onderwijs is gratis. Ik geef hem de info in de hoop het gesprek met haar aan te mogen gaan. 

De stad bruist maar is niet overvol. De mensen zijn zeer toegankelijk en en de Hindu tempel is van binnen schitterend! We lopen bijna 3 uur door de stad en ik geniet volop!  

S’middags  spreek ik met de Fransen en Ranjeet af. Die zijn hier toevallig ook. We praten over de reizen die de Fransen met hem hebben gemaakt.  

Ik moet en en zal mama hier mee naartoe krijgen dus ik bespreek uitgebreid wat ik voor ogen heb en waar de reis aan zou moeten voldoen. Ik raak helemaal enthousiast want we hebben een prachtige route voor ogen. Nu alleen mams nog zover krijgen!  

Ik ga met mijn butler nog even op pad en we eindigen bij the liquor shop. Alcohol vrij hebben ze niet dus vraag ik mijn permit aan. Als ik achteraf had geweten dat ze ruim een half uur bezig zijn om mijn vergunning in orde te krijgen voor het nuttigen van een biertje dan had ik het van stek laten gaan. Ze hebben mijn pasport nodig, bewijs van mijn vlucht, mijn visa en alles wordt geregistreerd. Echter mijn butler is wel blij want hij koopt op mijn permit een fles J&B voor als zij zwager tijdens Divali komt. Dit betekend dat ik de komende 10 dagen in deze staat geen drank meer mag kopen. Het mooiste van alles is dat blijkt dat het bier niet eens gekoeld is! 

Hij geeft me een lift terug naar het hotel, op hetzelfde terrein en ik zie hem met zijn tassi alcohol terug rijden richting liquor shop.  

Als ik een paar minuten later naar beneden loop om een glas te halen zie ik dat hij er weer is. Wellicht slechte gedachte van mij maar het zou me niets verbazen als hij de fles op de zwarte markt gaat verkopen en dikke winst maakt! Ik vond het al vreemd dat hij de taxes voor zijn conto nam (60%) van de prijs van mijn biertje en dat hij een fles alcohol voor maar liefst 30 euro exclusief de tax kocht.  

Tijdens het eten vertelt de butler dat er in de buurt een evenement is vanavond en vraagt of ik er heen wil. Natuurlijk wil ik dat!  

Als we er aankomen wordt er gevraagd of ik mee mag kijken. Ik mag dat en krijg een zeer warm welkom. Ik krijg zelfs een zitplaats bij de eregasten! Naast de gewoonlijke foto’s/video’s die vaak van me worden genomen staat nu ook een professionele cameraman te filmen en sta ik met mijn snufferd in beeld.  

Eerst worden er wat vrouwen geëerd, daarna start de show.  

De vrouwen hebben de meeste prachtige en kleurrijke jurken aan en het kijken naar hun dansshow is een feestje. Ik had hier uren naar kunnen kijken! 

11-10-2022 GONDAL – PALITANA 

Vanochtend ga ik nog even langs de Ayurveda arts voor een check up. Ik blijk op wat opgezette buik in goede gezondheid te zijn voor mijn leeftijd. Hij schrijft toch het een en ander voor maar omdat ik nergens last van heb besluit ik niks te kopen. Terug bij het hotel ga ik nog samen met de butler langs de auto collectie (110 stuks heeft de koning in zijn bezit) sommige zijn exclusieve exemplaren waar er maar een enkele van gemaakt is. Het oudste exemplaar dateert uit 1903.  

Deze familie lijkt werkelijk van alles te verzamelen. Van poppen, servies, thee potten tot zelfs eieren die tentoongesteld worden in het Naulakha museum.  

Om 12 uur ga ik met de taxi richting Palitana.  

Onderweg rijden we door wat dorpen en vele katoenvelden. Het is een aangename rit zo achterin een auto met airco!  

Voor het eerst zie ik een dode koe op straat liggen. Tot nu toe beperkte het zich tot hier een daar een dode hond. We komen zelfs een stop teken tegen, die heb ik hier niet eerder gezien!  

Als we nog ongeveer 30 minuten te gaan hebben tot onze bestemming wordt het landschap stuk heuvelachtiger wat een aangename afwisseling is.  

Zover ik vanuit de auto kan zien, lijkt Palitana echt een smerig dorp en het ziet er erg onaantrekkelijk uit! Werkelijk overal ligt afval. Zo erg heb ik het niet eerder gezien. Ik zal nog even bij het hotel checken maar ik denk niet dat ik er hier op uit zal gaan.  

Als we bijna aankomen bij het guesthouse word ik weer aangenaam verrast. Het is hier zo rustig, ik hoor de vogels zingen, zietenkele boeren over de weg lopen met hun ezels en het huis waar ik ga slapen met zijn tuin is werkelijk schitterend. Ik vermaak mij hier wel de komende 24 uur! 

Ik word naar de woonkamer gebracht, krijg een kop chai en de deur wordt gesloten. Geen idee wat er nu van me verwacht wordt! 

Ik besluit om naar buiten te gaan en te genieten van het uitzicht. Het is zwaar bewolkt, en er staat een windje wat verkoelend is. Volgens mij gaat er regen komen. 

De eigenaar heeft 2 tekkels rondlopen, eerste keer dat ik in India een rashond zie! 

Als ik ingecheckt ben ga ik een stukje wandelen. Ik loop al snel een oude man tegen het lijf die mij zijn tuin, Buffalo’s en huis wil laten zien.  

Ik kijk gefascineerd naar de uitdrukking van deze besten, ze kijken zo loom uit hun ogen, tot er 1 van me lijkt te schikken. Hilarisch gezicht was dat!  

Ik denk bij de oude man iets van alcohol te ruiken en als hij later met me meeloopt lijkt hij niet helemaal stevig op zijn benen te staan. Hij wil maar met me op pad maar ik neem geen risico dus poeier hem af. Even later kom ik een meisje tegen, een jaar of 11. Ze heeft hele verhalen in Gujarati, we begrijpen elkaar niet en toch lijken we een klik te hebben. Aanvankelijk wil ze niet op de foto maar later neemt ze mij mee naar haar familie en vragen ze om foto’s. Een hele serie in allerlei settings moet ik van ze maken en dit doe ik met alle plezier. Ik vraag naar een telefoonnummer zodat ik ze de foto’s kan sturen.  

Als ik afscheid wil nemen probeert ze mij naar geld, hoorloge en ketting te vragen. Zelfs een sigaret wil ze hebben. Ik geef haar niets en neem afscheid van haar. Wat een portret was dit. Ik heb enorm genoten! 

12-10-2022 PALITANA – MUMBAI VIA BHAVNAGAR  

Shartrunjaya is een van de heiligste pelgrimage site voor de Jains. De tempels, sommige van meer dan 900 jaar oud bevinden zich op een berg welke weer beklommen zal moeten worden. Ik heb geluk schijnt omdat het hotel zich aan een gunstige kant van de berg bevind waardoor ik straks maar 2700 treden hoeft te beklimmen in plaats van 3500.  

Dit is de laatste bezienswaardigheid  van deze reis en ik moet zeggen ook een van de indrukwekkendste! De looproute er naartoe is korter dan de klim in Junagadh maar volgens mij ook een stuk steiler. En deze keer moet ik ook de weg terug naar beneden te voet afleggen. Ik kom er op een enkele local en wat dieren niemand tegen. Ik heb een prachtig uitzicht over de vallei. Er heerst hier een serene rust! Als ik na 75 minuten klimmen op mijn bestemming aankom valt mijn mond open. Het is hier overweldigend mooi en het eerste uur kom ik op een paar bewakers en mensen die het terrein schoonmaken niemand tegen. Zo rond 9:30 uur kom ik wat mensen tegen die hier komen bidden en als ik op de weg terug ben zie ik een aantal vrouwen met ezels net buiten de muren van het tempel complex. Ze dragen prachtige en volgens mij loodzware zilveren arm en enkel banden. Helaas willen ze niet gefotografeerd worden. Wel vragen ze mij om bij hen te komen zitten en een van de dames laat een film zien van haar dansprestaties tijdens Navrati. Even later vervolg ik mijn route richting het hotel. Onderweg zie ik prachtige vogels, vlinders en bloemen en geniet ik van de wandeling in absolute rust. Slechts de vogels hoor ik zingen en zo nu en dan een geluid welke ik liever niet zou horen (slang?). Gelukkig zie ik er niet een maar ben op mijn hoede!  

Als ik beneden aankom zie ik een koe die de benen neemt en drie gasten die haar op de scooter achtervolgen, hilarisch!  

Om 1130 kom ik doorweekt aan, neem een kop thee en een koude douche. 

Om 16 uur wordt ik opgehaald om naar het station in Bhavnagar te gaan voor de nachttrein naar Mumbai. Een rit van ongeveer 850 kilometer.  

Als we 5 minuten onderweg zijn belt de eigenaar van het hotel. Oplader vergeten! Ik had in de auto al een onderbuik gevoel maar dacht; nee je checkt toch altijd je kamer. Nou deze keer dus niet! We stoppen nog voor we Palitana inrijden bij een familie om te vragen of ik een paar foto’s mag maken. Die sieraden fascineren me en heb ik nog niet echt in beeld gekregen. We stoppen en ik mag mijn gang gaan. Ze hebben er zelfs plezier in. Vanzelfsprekend stuur ik de foto’s naar hen door. Het blijkt dat de dames met die zware zilveren sieraden helemaal niet uit deze staat komen maar uit Rajasthan. Een jaar of 60 geleden zijn zij naar Gujarat geëmigreerd om een voor mij onbekende reden. Ik trek voor de rit maar mijn espadrilles aan in de hoop zo mijn voeten droog te houden als ik een Indiase wc moet pakken…  

Het is altijd weer even spannend om de trein te pakken hier. Ik haast me naar de trein uit angst dat hij eerder vertrek. Dit is niet het geval en ik zit in de een op na beste klasse. Het is een sleeper AC met slechts 4 bedden per compartiment. Daarnaast krijg ik schoon beddengoed en een kussen, kan ik de temperatuur aanpassen en mijn telefoon opladen zo nodig.  

Ik zit (nu nog) samen met 2 mannen die beiden vriendelijk zijn. Zelfs de wc is droog. Zo rond 20 uur wordt er van me verwacht de ik ga liggen.  

Ik slaap boven waar ik liever niet lig omdat ik dan morgen ochtend geen uitzicht heb. Mijn buren stappen om 0130 uur uit, hopelijk blijft hun plek de rest van de rit vrij.  

Morgen alweer mijn laatste dag India en ik heb totaal geen zin om terug naar Nederland te gaan! 

13-10-2022 MUMBAI  

Mijn laatste dag alweer. Als ik aan mijn retour in Nederland denk voel ik een knoop in mijn maag! 

Rond 0715 uur rijden we volgens mij langs de voorsteden van Mumbai.  

Mijn nacht in de trein: al met al valt het mee. Wc’s stonken niet, k heb schoon beddengoed gekregen, het was stil in de trein. Alleen het matras was mega hard waardoor ik een aantal keer wakker ben geworden maar ik voel me best prima.  

Aangekomen in Mumbai pak ik een tuktuk voor een rit van 30 min naar mijn hotel (beetje shabby) maar ach we nemen het op de koop toe..  

Het duurt even voor ik mijn draai vind en bepaal wat ik vandaag ga doen. Om 1050  uur vertrek ik richting Bandra en ga daar wat op een markt rond struinen en lunchen.  

De zon schijnt vandaag niet wat een aangename “verkoeling” geeft. 

De meeste tuktuk drivers hebben geen idee waar en hoe ze naar plekken buiten hun wijk moeten komen. Mijn driver wil me dan ook bij een markt in een andere wijk afzetten. Lang leven google maps! 

Hij heeft nu dus een hele omweg gemaakt en ik ben 1h20 onderweg in plaats van 40 minuten! 

Nou dat shoppen daar komt niet veel van. Ik wilde een traditionele broek met top kopen en natuurlijk wil ik een bepaalde kwaliteit (mul mul cotton) omdat dit een hele dunne katoen soort is, zacht aanvoelt en bij hitte absorbeert. Na 3 winkels (soort stalletjes) en niets te hebben gevonden geef ik het op. Ik besluit op mijn laatste dag naar een typisch foreigners tentje te gaan voor een salade en een cappuccino waar zij om bekend staan. Ik kom hier inderdaad ook vooral buitenlanders tegen. Tot nu toe zag ik er niet zo veel op 1 plek!  

Zo’n laatste dag is voor mij toch altijd een beetje vreemd, ik weet dat ik bijna weg ga en vertrek dan ook maar liever meteen. Dit zal alleen niet gaan want mijn vlucht vertrekt pas morgen vroeg.  

Wat mij ook steeds duidelijker wordt is dat grote steden in het algemeen maar vooral ook in India niet mijn ding zijn. De meer afgelegen plekken, natuur, boeren, de rust en het horen van de vogels passen beter bij mij.  

Als ik daar nog zit om uit te zoeken waar ik hierna heen ga hoor ik een paar kei harde bliksems waarna het met bakken uit de lucht komt. In afwachting tot het wat minder hard regent raak ik aan de praat met 2 Indiase vrouwen. Zij adviseren me een shop. Gezien het weer ga ik daar maar voor.  

Ik had vanochtend al een naar gevoel over dit hotel, krijg ik vanavond een mail met mededeling dat ik mijn kamer geannuleerd heb en dat er kosten in rekening worden gebracht. Kamer is cash betaald en ik heb een sleutel! In de mail staat dat als ik niet heb geannuleerd en mijn kamer voor lagere prijs is aangeboden ik een bepaald nummer moet bellen. Gedaan en niet teruggebeld. Het voelt niet lekker om hier te moeten verblijven! Om het verhaal compleet te maken weten de drivers niet waar mijn hotel is en loop ik tussen het drukke verkeer van de ene kant naar de andere met kindjes die me al bedelend achtervolgen. Dit is een van de redenen dat ik niet van die grote steden hou! Uiteindelijk word ik door een aardige man geholpen en ben ik onderweg naar het hotel.  

Bij aankomst in het hotel vraag ik gelijk om een betalingsbewijs. Aanvankelijk zegt de beste man dat krijg je via de mail als je uit checkt. Liever toch maar nu. En ik krijg het bewijs.  

Om 0400 moet ik richting vliegveld, dat wordt weer een kort nachtje!